De vrachtwagen is aangekomen

Het is alweer ruim een maand geleden dat ik wat geschreven heb. Dat komt niet omdat er niks gebeurde, maar vooral omdat het me aan inspiratie ontbrak. Op een gegeven moment kom je hier in een soort van sleur terecht en dan is het dorpsleven eigenlijk best wel saai. Elke dag is hetzelfde als de vorige. ’s Ochtends om 8 uur naar kantoor, tot drie uur ’s middags probleempjes oplossen en dingen regelen om de zaak draaiende te houden, een hapje eten en dan met de dames in het cabaret dolo drinken. Er is niks mis met dit alles, maar je doet alles met dezelfde mensen en de gesprekken gaan werkelijk helemaal nergens over. Omdat ik nog steeds geen auto heb kan ik ’s avonds niet naar de stad, want met de brommer in het donker rijden is me te link. In Dédougou zou je wat afleiding kunnen zoeken in een van de restaurantjes waar je altijd wel aanspraak hebt. Dat zat er dus tot nog toe niet in. Nou heb ik gelukkig pas geleden wel een gespecialiseerde Volkswagenmonteur gevonden en die heeft alles nagekeken. De nieuwe motor die we er vorig jaar in hebben gezet blijkt van prima kwaliteit, ondanks de sabotagepoging van Venance. Het probleem is nu dat we de schokbrekers niet kunnen vervangen, omdat die er gewoonweg niet zijn. Er rijden maar heel weinig Volkswagenbussen in Burkina, dus onderdelen is een probleem. Nou heeft Moussa gezegd dat er in Niger veel rondrijden, dus mochten we ze niet vinden binnen afzienbare tijd dan neemt hij ze bij zijn volgende reis naar Lagos voor me mee.

Het is me eindelijk toch gelukt om aan katoenzaden voor de olieperserij te komen. Ik ben uiteindelijk zelf naar Bobo-Dioulasso getogen om die hoge omes die beslissen of je wel of geen zaden krijgt eens zelf te spreken. Ik wilde wel eens weten waarom anderen wel en wij niet. Zo gezegd zo gedaan. Ik ben voor het project in een busje gestapt dat vanuit Tougan naar Bobo rijdt. Sinds een jaartje of anderhalf ligt er een prima asfaltweg van Dédougou naar Bobo, dus nu doe je nog maar een uurtje of drie over de 180 km. Ik zou dus voor de middag in Bobo aankomen en kon dan mijn programma die middag afdraaien. Nou dat had ik gedacht……… In plaats van bij de rotonde rechtdoor het asfalt op, sloeg het busje rechts af de piste op. Ik vroeg meteen waar we van plan waren heen te rijden en dat we toch naar Bobo onderweg waren, maar de bestuurder en zijn busjongetjes spraken geen woord Frans. “Bobo, oui oui, Bobo direct“. Tegen de tijd dat ik er met handen en voeten achter kwam dat we de piste via het noorden zouden nemen, waren we al een kilometer of 3 verder en had het geen enkele zin meer voor mij om uit te stappen, want ik zou nooit een lift terug hebben gekregen. In plaats van de 3 uurtjes hebben we er uiteindelijk ruim 9 uur over gedaan. Toen ik inzag dat het onvermijdelijk was, heb ik me maar voor genomen er een toeristisch tripje van te maken; het was immers alweer zeker 15 jaar geleden dat ik in die contreien geweest was. We kwamen uiteindelijk tegen zessen ’s avonds aan in Bobo. Negen uur piste rijden, hetgeen wil zeggen negen uur door elkaar gerammeld te zijn over de golfplaten, had me helemaal gaar gemaakt en ik zat volledig onder het stof. Ik had voor die avond een leuk hotelletje gereserveerd dat door een Nederlandse dame gerund wordt. Het was wel lekker om na twee maanden eindelijk weer eens Nederlands te praten.
De volgende ochtend de meneer gezien die over de katoenzaden gaat. Vroeger ging je gewoon naar de katoenfabriek, onderhandelde je met de directeur, betaalde je de zaden en was je klaar. Nu moet je lid zijn van de vereniging van oliepersers in Burkina. Deze club heeft vooruit weet ik hoeveel ton zaden betaald en verdeelt die dan weer onder zijn leden. Dit om zogenaamd de corruptie tegen te gaan, maar of je nu de directeur van de katoenfabriek wat moet toeschuiven of de voorzitter van de vereniging, het blijft lood om oud ijzer. Ik heb uiteraard niks geschoven, maar met mijn verhaal over hoe we de vrouwen hier helpen met de zeepmakerij de mannen over weten te halen me zaden te geven. Dat is gelukt en nu hebben we 40 ton toegewezen gekregen. Daar kunnen we zo’n 4 maanden mee vooruit. Meer hoeft ook niet, want dan is de regentijd aangebroken en hoeft het vee niet meer bijgevoed te worden met de voederkoeken. Bovendien mogen we de olie niet verkopen maar alleen voor de zeepproductie gebruiken. We moeten zo heel wat blokken zeep maken om de olie uit 40 ton zaden op te krijgen.

De vrachtwagen is ondertussen ook aangekomen. Het is allemaal formidabel gelopen. Moussa is deze keer in zijn eentje naar Ghana gegaan om de wagen op te halen, want schijnbaar doen ze nu vrij moeilijk daar met internationale rijbewijzen. Voorheen werd er alleen in Accra gecontroleerd, maar nu langs de hele route. Moussa was binnen 5 dagen terug in Ouagadougou en daar heeft onze fixer zijn uiterste best gedaan om de wagen en inhoud in 3 dagen ingeklaard te krijgen. Zoals gezegd ging alles op rolletjes, hoewel het ook dit jaar weer duurder was dan vorig jaar. Er zaten weer prachtige spullen in! Veel mooie fiesen en veel prachtige apparaten. De kinderkleertjes uit Lekkerkerk werden met veel gejuig ontvangen en alle werknemers en leerlingetjes lopen nu in een overal rond.
Net voordat ik naar Ouagadougou moest om Bram op te halen, hebben we alles uit weten te laden en te inventariseren. Op zich vond ik het niet zo’n probleem om zelf niet op de eerste paar verkoopdagen te zijn. Dan is het de gekte ten top met honderden mensen die naar de spullen graaien en je de oren van de kop zeuren over de prijs.

Het weekend voor mijn verjaardag ben ik dus naar de hoofdstad vertrokken omdat zondagnacht Bram aan zou komen. Die had zomaar opeens besloten om in de warme tijd hier langs te komen. Hij was nog nooit in Afrika geweest, spreekt geen woord Frans, en het leek hem een mooie gelegenheid Afrika eens te zien. We zijn lekker vijf dagen in een mooi hotelletje met zwembad (!!) in Ouaga gebleven om te acclimatiseren. Voor mij was het ook wel lekker om na al die tijd beulen eens lekker uit te rusten, lekker te eten en af en toe een duik te nemen. Dat is toch wel lekker, hoor :)
Zo naast het zwembad hield Bram het wel uit, qua warmte, maar we waren de hoofdstad nog niet uit of hij ondervond wat de hitte met je doet als je niet uitkijkt. Eigenwijs als hij is, luisterde hij niet naar mijn wijze woorden het in het begin toch vooral rustig aan te doen en niet teveel in het zonnetje te lopen. Meteen de eerste dag ging het mis. We waren vanuit Ouaga naar Koudougou gereden om daar Moussa te zien. De volgende dag zijn we in de auto van Moussa naar Dédougou gereden, wat wel een stuk comfortabeler is dan de lijnbus. Ik had Moussa beloofd hem te helpen met het opmaken van de inventaris van zijn winkel en zo zaten ik dus zaterdag en zondag de hele dag brommeronderdelen in de computer in te voeren. Bram zat er naast en keek er naar en begon het steeds warmer te krijgen. Opeens begint hij over te geven en dat hield niet meer op. Tjonge jonge jonge, wat had ik met hem te doen. Elke slok water die hij nam, kwam er meteen weer uit. Duidelijk geval van een zonnesteek. Vijf dagen was hij van slag en heeft naast de douche in mijn huis hier in het dorp geprobeerd koel te worden en blijven. Nu gaat het wel weer en kan hij weer wat eten. Hij wou een paar kilo afvallen, nou, ik denk wel dat dat gelukt is :)

Het is nu echt ongelooflijk warm – overdag tegen de 40º en ’s nachts koelt het af tot net onder lichaamstemperatuur. Het zonnetje is razend agressief en als je niet uitkijkt verbrand je levend. Het is de afgelopen paar dagen bovendien nog eens razend vochtig, met een luchtvochtigheid van boven de 70%, dus dat maakt het helemaal vervelend. Bah, niks aan zo. Liters water drink je overdag, maar plassen ho maar. Pas tegen de avond, na een paar koele biertjes moet je klein beetje naar de wc. Het was niks voor niks dat ik mijn terugvlucht voor 17 april geboekt had, maar ja, nu Bram hier is heb ik ‘m uitgesteld. Over twee weken gaan we voor een maand naar Senegal en ik hoop dat het daar wat minder heet is. Zal haast wel, want het ligt aan zee. Ik heb daar zo’n zin in! We hebben via internet al een aantal huisjes bekeken die in die periode te huur zijn en het zijn allemaal paradijsjes.