Ik ben weer terug

Na acht maanden ben ik eindelijk weer eens in mijn tweede thuis – Parako. Vrijdag 1 juni heb ik het vliegtuig gepakt naar Ouagadougou. Omdat de prijzen niet denderend veel verschilden heb ik me deze keer het comfort veroorloofd van KLM-Air France. De stoelen zijn ruimer, het eten is beter, de vertrek- en aankomsttijden zijn een stuk schappelijker en ik zou niet 7 uur in Casablanca hoeven wachten. Helaas liep het niet helemaal zoals ik gepland had, want de tussenstop in Niamey van nog geen 50 minuten werd er eentje van bijna 5 uur. Er was iets mis met het vliegtuig en dat werd ter plekke gerepareerd. Elk half uur riep de piloot om dat het nog een half uurtje zou duren en verontschuldigde zich voor het ongemak. Wij passagiers mochten het vliegtuig niet verlaten en omdat de motor uitgezet was, was er ook geen airco. De stewardessen hadden alle deuren opengezet, maar dat bracht weinig verkoeling. We bevonden ons in een ware oven daar open en bloot op de luchthaven van Niamey. Het was even afzien, maar uiteindelijk zijn we in goede gezondheid en heelhuids in Ouaga aangekomen.

Het is wel grappig hoe Afrikanen zo’n reparatieoponthoud heel anders interpreteren dan wij. Ik was allang blij dat de piloot de panne ontdekt had en dat de reparatiecrew kundig genoeg was om die panne te verhelpen. Zodoende hebben we onze reis kunnen vervolgen en zijn we goed aangekomen. De Burkinabé zien dat heel anders. Die zien de reparatie als feit dat het vliegtuig niet in orde is. Stuk voor stuk vroegen ze me of ik niet bang was om door te vliegen. Zij zouden nooit en te nimmer doorvliegen in een kapot vliegtuig. Zij zouden meteen uitgestapt zijn en een ander vliegtuig hebben gepakt.

Omdat het eindejaarsfeest van onze school op zaterdag 2 juni plaats vond, kon Gnoumou (onze schooldirecteur) pas op zondag naar Ouaga komen. Dat gaf mij mooi de gelegenheid om mijn vrienden in Ouaga te zien en bij te babbelen. Zaterdag heb ik uitgebreid met Harm gefeest en zondag was ik de hele dag met Honorine in touw. Maandag hebben Gnoumou en ik nog allerlei opleidingscentra bezocht. We zijn bovendien langsgegaan bij FAFPA, de organisatie waarvan Honorine nu directrice is. FAFPA is een door de VN gesubsidieerde organisatie die korte en middellange cursussen voor technici financiert. Als onze school bijvoorbeeld opfriscursussen wil organiseren voor lassers in Dédougou, dan kunnen we een aanvraag indienen zodat FAFPA 75% van de materiaalkosten voor zijn rekening neemt. Anderzijds kan FAFPA ons vragen cursussen te organiseren wanneer er bij hen een aanvraag binnen is gekomen. Die cursussen kunnen bij ons ter plaatse gegeven worden of de docent verplaatst zich. Zo is LTPH van de week meteen gevraagd in te schrijven op twee tenders, eentje voor een opfriscursus voor lassers die examen willen doen en eentje voor een opfriscursus voor docenten van een coutureopleiding. Op die manier kunnen we lokaal fondsen creëren om LTPH te subsidiëren en wordt Fondation Haparako minder afhankelijk van gelden uit Nederland. Lang leve de connecties, want zonder de inzet van Honorine was dit allemaal niet gelukt.

Dinsdag zijn we naar Dédougou gereden, met een lange tussenstop in Koudougou om mijn goede vriend Moussa gedag te zeggen. Moussa heeft ons het afgelopen jaar enorm geholpen, door beide vrachtwagens in Ghana op te halen en alles voor te financieren. Toen we begin dit jaar in grote geldnood waren heeft hij ons bovendien behoorlijk wat geld voorgeschoten zodat we op z’n minst de salarissen van het personeel konden betalen. Zonder zijn hulp hadden we het niet gered dit jaar.

De ontvangst in Parako was als vanouds hartelijk. De weduwen van Venance kwamen meteen aangestormd om me welkom te heten. Daarna was het een komen en gaan van buren en anderen: bièrre bièrre, bièrre kedin - zoals diegenen die hier ooit zijn geweest zich ongetwijfeld nog kunnen herinneren. Mijn huis stond er weer prima bij, alles was gewassen en schoon gemaakt door de vrouwen. Onverlaten hebben echter geprobeerd in te breken en hebben daarbij een van de ramen volledig geforceerd. Het is ze niet gelukt om binnen te komen, maar het raam moet wel vervangen worden. Bovendien is mijn zonnepaneel gestolen. Dat is vooral vervelend omdat ik met dat zonnepaneel mijn waterpompje aanstuurde dat water in mijn watertorens pompt. Nu moet ik me voorlopig even behelpen met mijn “pousse-pousse” (een barrel op wielen) en douche ik met emmer en kalebas. Omdat is sinds het aanleggen van de stadsstroom een lamp naast mijn buitenmuur heb, is mijn hele court verlicht, dus iedereen kan binnenkomen midden in de nacht en zijn gang gaan zonder dat de buren het merken. Ik denk dat ik het zonnepaneel niet vervang, maar een transformator aanleg en zodoende het waterpompje op stadsstroom laat werken.

Vandaag (zondag) heb ik een rondje dorp gedaan, samen met Flo. Er zijn het afgelopen jaar wat sterfgevallen geweest en daar zijn we langs gegaan om te condoleren. Daarnaast is het altijd leuk om de oude vrouwen, die mij destijds de naam Haparako hebben gegeven, op te zoeken. Zo oud als ze zijn, zo kranig en weerbaar zijn ze nog steeds. De oudste van hen, tante Kouza, kan amper lopen, maar toen ze mij zag sprong ze overeind om me tegemoet te lopen en me te omhelzen. Iedereen was verbaasd me weer te zien, want schijnbaar ging het gerucht de ronde dat ik alles verkocht zou hebben en nooit meer terug zou komen.

Het is me overigens wel opgevallen dat er bijna geen oude mannen meer zijn in Parako – alleen oude vrouwen. De “chef du village“ is in april overleden en tot op de dag van vandaag is er nog geen nieuwe chef gekozen. De mannen schijnen elke zondag te vergaderen, maar ze komen er niet uit. Een “chef du village“ moet natuurlijk wel een oude, wijze man zijn. Het is niet ieder jong ventje die zomaar die verantwoordelijke taak op zich kan nemen.

Ok, tot zover mijn eerste week terug in Parako. Binnenkort meer over prachtige voodoo-verhalen die ik net heb gehoord.