Beestjes en feestjes
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sigrun
20 Juli 2011 | Burkina Faso, Ouagadougou
Een van de eerste dagen dat ik weer terug was in mijn huis in Passakongo, zat ik op een avond en boekje te lezen in de woonkamer toen ik opeens vanuit mijn linker ooghoek iets zag bewegen. Kwam daar toch zomaar een enorme spin parmantig mijn woonkamer binnen lopen. Zo’n enorme spin die je in Zuid Amerika verwacht, gelijk een tarantula. Volgens mijn biologische kennis zijn er geen tarantula’s in Afrika, maar deze was toch écht zwart met haren op zijn lijf en poten, die met gemak je hele hand vult. Die stond daar zomaar opeens zich gezellig te voelen bij mij in huis. Nou, mooi niet, hij heeft helaas het leven moeten laten op dat moment.
In de tweede week van juli is eindelijk het regenseizoen begonnen, met alle hevigheid van dien. Vooral in het begin van de regentijd gaat die gepaard met waanzinnige windhozen die dakplaten van de huizen doen verwaaien en lantaarn- en telefoonpalen om doen gaan. Tijdens dat soort onweren wordt de stroom door de elektriciteitsmaatschappij afgesloten, want er zal maar iemand geëlektrocuteerd worden door zo’n omgevallen elektriciteitspaal. Volkomen terecht, maar we zitten dan dus wel urenlang in het donker.
Vlak na de eerste grote regenbuien komen de vliegende mieren uit de grond. Ik weet de Nederlandse term niet voor die beesten, maar in het Frans heten ze “éphémères”. Met miljoenen komen ze bovengronds, vliegen een tijdje rond en verliezen dan hun vleugels en gaan vervolgens als kruipers verder. Men eet die beestjes hier en ik moet zeggen dat ze nog lekker zijn ook. Het schijnt dat ze zeer proteïnerijk zijn, dus een welkome aanvulling op het karige dieet hier. Vroeger werden die beestjes met olielampen gevangen, maar tegenwoordig hebben we stadsstroom met enkele straatlampen op cruciale plekken in het dorp waar ze met z’n allen op afkomen. Dat maakt het vangen een stuk makkelijker – ze worden uit de lucht gegraaid en in emmers met water gegooid waardoor ze niet meer kunnen vliegen. Vervolgens worden ze gekookt of op een gloeiende plaat gebakken en dan is het smullen. Dit hele ritueel duurt slechts enkele dagen, maar iedereen eet zich er dan ook meteen ongans aan. Je schijnt er nogal diaree van te krijgen, dus de gevolgen van de schranspartijen hoef ik hier niet uit te leggen.
Een ander gevolg van de regens is dat mijn ondergrondse watertank weer vol begint te lopen. Tot mijn verbazing en ook vrolijkheid merk ik dat genoemde tank onderdak geeft aan nogal wat kikkers en kikkers hebben de gewoonte te kwaken. Ik word nu dus elke avond gefêteerd op een kwaakconcert tot diep in de nacht. Het kwaakt schijnbaar lekkerder bij maanlicht. Ik moet zeggen dat het gegalm vanuit die tank ook wel iets rustgevends, bijna hypnotiserends heeft.
Vorige week zat ik wederom rustig een boekje te lezen in mijn woonkamer, toen ik opeens gekriebel voelde op mijn rug, omhoog lopend naar mijn nek en dalend naar mijn borst. Gelukkig had ik de rust en kalmte om niet meteen in paniek te geraken, want toen de veroorzaker van het gekriebel uiteindelijk op mijn buik belandde, bleek het een schorpioen te zijn. Nou, die heb ik vervolgens maar rustig zijn gang laten gaan, maar bij het verlaten van mijn lichaam heb ik ‘m toch helaas doodgetrapt. Dat soort gezelschap heb ik toch liever niet.
17 Juni hadden we het eindejaarsfeest hier op onze school LTPH. We hebben er écht een leuk feest van gemaakt. We begonnen met een wielerwedstrijd van Dédougou naar LTPH. Dat is een afstand van zo’n 8 kilometer en daar heeft de winnaar nog geen 10 minuten over gedaan. Er waren niet zo heel veel deelnemers, maar wel één meisje, die mijn fiets had geleend en die als zesde over de streep kwam. Bravo!
Na het fietsen was er een voetbalwedstrijd leraren tegen de leerlingen, die door de leraren werd gewonnen met 3-0. Na het sportieve gedeelte waren er allerlei optredens door de leerlingen – zeg maar een soort “playbackshow” met dans. Zonder enige gêne staan die kinderen daar hun kunstje op te voeren; Michael Jackson, rappers en de meisjes met mierzoete Ivoriaanse nummers met veel geile danspasjes onder luid gejoel van hun medeleerlingen. Alle voorstellingen werden zeer geanimeerd aan elkaar gepraat door onze leraar Frans die de menigte goed wist op te dwepen. De tijd tot het eten werd vervolgens vol gemaakt met een serie aan kleine spelletjes: zaklopen, over een spiraal lopen via een spiegel die je boven je hoofd houdt, met één hand een lucifer aansteken, pingpongballetjes van een flessenhals tikken met een oog dicht enzovoorts. Hartstikke leuk en iedereen vermaakte zich kostelijk. Na het eten werden er nog prijzen uitgedeeld aan de beste vijf leerlingen van de klas. Prijzen bestaand uit schriftjes, pennen, een rugzak en kleurpotloden. Dat is hier gebruikelijk. Na de prijsuitreikingen gingen de leerlingen in een van de klaslokalen dansen en trokken wij volwassenen ons terug onder de grote boom om een kalebasje dolo of een biertje te drinken. Al met al een geslaagde dag.
Dezelfde jaarafsluiting werd vorig en afgelopen weekend georganiseerd door de lagere scholen van respectievelijk Massala en Passakongo. Voor beide gelegenheden waren Gnoumou en ik ook uitgenodigd, als onderwijsinstellingen onderling. Vooral de prijsuitreikingen zijn ontroerend als die schuwe en verlegen leerlingetjes van de eerste of tweede klas naar voren moeten komen. Die spreken bijna nog geen woord Frans en als je ze dan gefeliciteerd weten ze niet wat te zeggen of waar ze moeten kijken.
In de tweede week van juli is eindelijk het regenseizoen begonnen, met alle hevigheid van dien. Vooral in het begin van de regentijd gaat die gepaard met waanzinnige windhozen die dakplaten van de huizen doen verwaaien en lantaarn- en telefoonpalen om doen gaan. Tijdens dat soort onweren wordt de stroom door de elektriciteitsmaatschappij afgesloten, want er zal maar iemand geëlektrocuteerd worden door zo’n omgevallen elektriciteitspaal. Volkomen terecht, maar we zitten dan dus wel urenlang in het donker.
Vlak na de eerste grote regenbuien komen de vliegende mieren uit de grond. Ik weet de Nederlandse term niet voor die beesten, maar in het Frans heten ze “éphémères”. Met miljoenen komen ze bovengronds, vliegen een tijdje rond en verliezen dan hun vleugels en gaan vervolgens als kruipers verder. Men eet die beestjes hier en ik moet zeggen dat ze nog lekker zijn ook. Het schijnt dat ze zeer proteïnerijk zijn, dus een welkome aanvulling op het karige dieet hier. Vroeger werden die beestjes met olielampen gevangen, maar tegenwoordig hebben we stadsstroom met enkele straatlampen op cruciale plekken in het dorp waar ze met z’n allen op afkomen. Dat maakt het vangen een stuk makkelijker – ze worden uit de lucht gegraaid en in emmers met water gegooid waardoor ze niet meer kunnen vliegen. Vervolgens worden ze gekookt of op een gloeiende plaat gebakken en dan is het smullen. Dit hele ritueel duurt slechts enkele dagen, maar iedereen eet zich er dan ook meteen ongans aan. Je schijnt er nogal diaree van te krijgen, dus de gevolgen van de schranspartijen hoef ik hier niet uit te leggen.
Een ander gevolg van de regens is dat mijn ondergrondse watertank weer vol begint te lopen. Tot mijn verbazing en ook vrolijkheid merk ik dat genoemde tank onderdak geeft aan nogal wat kikkers en kikkers hebben de gewoonte te kwaken. Ik word nu dus elke avond gefêteerd op een kwaakconcert tot diep in de nacht. Het kwaakt schijnbaar lekkerder bij maanlicht. Ik moet zeggen dat het gegalm vanuit die tank ook wel iets rustgevends, bijna hypnotiserends heeft.
Vorige week zat ik wederom rustig een boekje te lezen in mijn woonkamer, toen ik opeens gekriebel voelde op mijn rug, omhoog lopend naar mijn nek en dalend naar mijn borst. Gelukkig had ik de rust en kalmte om niet meteen in paniek te geraken, want toen de veroorzaker van het gekriebel uiteindelijk op mijn buik belandde, bleek het een schorpioen te zijn. Nou, die heb ik vervolgens maar rustig zijn gang laten gaan, maar bij het verlaten van mijn lichaam heb ik ‘m toch helaas doodgetrapt. Dat soort gezelschap heb ik toch liever niet.
17 Juni hadden we het eindejaarsfeest hier op onze school LTPH. We hebben er écht een leuk feest van gemaakt. We begonnen met een wielerwedstrijd van Dédougou naar LTPH. Dat is een afstand van zo’n 8 kilometer en daar heeft de winnaar nog geen 10 minuten over gedaan. Er waren niet zo heel veel deelnemers, maar wel één meisje, die mijn fiets had geleend en die als zesde over de streep kwam. Bravo!
Na het fietsen was er een voetbalwedstrijd leraren tegen de leerlingen, die door de leraren werd gewonnen met 3-0. Na het sportieve gedeelte waren er allerlei optredens door de leerlingen – zeg maar een soort “playbackshow” met dans. Zonder enige gêne staan die kinderen daar hun kunstje op te voeren; Michael Jackson, rappers en de meisjes met mierzoete Ivoriaanse nummers met veel geile danspasjes onder luid gejoel van hun medeleerlingen. Alle voorstellingen werden zeer geanimeerd aan elkaar gepraat door onze leraar Frans die de menigte goed wist op te dwepen. De tijd tot het eten werd vervolgens vol gemaakt met een serie aan kleine spelletjes: zaklopen, over een spiraal lopen via een spiegel die je boven je hoofd houdt, met één hand een lucifer aansteken, pingpongballetjes van een flessenhals tikken met een oog dicht enzovoorts. Hartstikke leuk en iedereen vermaakte zich kostelijk. Na het eten werden er nog prijzen uitgedeeld aan de beste vijf leerlingen van de klas. Prijzen bestaand uit schriftjes, pennen, een rugzak en kleurpotloden. Dat is hier gebruikelijk. Na de prijsuitreikingen gingen de leerlingen in een van de klaslokalen dansen en trokken wij volwassenen ons terug onder de grote boom om een kalebasje dolo of een biertje te drinken. Al met al een geslaagde dag.
Dezelfde jaarafsluiting werd vorig en afgelopen weekend georganiseerd door de lagere scholen van respectievelijk Massala en Passakongo. Voor beide gelegenheden waren Gnoumou en ik ook uitgenodigd, als onderwijsinstellingen onderling. Vooral de prijsuitreikingen zijn ontroerend als die schuwe en verlegen leerlingetjes van de eerste of tweede klas naar voren moeten komen. Die spreken bijna nog geen woord Frans en als je ze dan gefeliciteerd weten ze niet wat te zeggen of waar ze moeten kijken.
-
20 Juli 2011 - 09:28
Bram Brantjes:
Hey Sigrun,
De toon van je verhaal klinkt veel aardiger, en dat is te begrijpen ook. Maar kennelijk heb je het toch meer naar je zin dan eerst. Laat me even weten waneer je in Nederland bent.
Groeten, Bram. -
21 Juli 2011 - 06:52
Roos:
Hoi Sigrun,
Wat schrijf je toch een leuke verhalen! Ik denk er wel eens over een kijkje te komen nemen bij Haparako, maar na deze verhalen over spinnen en schorpioenen wordt de aandrang toch een stuk minder! Overigens, die vliegende mieren hebben we hier ook elk jaar. Misschien gooi ik ze volgend jaar eens in de pan.
Liefs,
Roos -
22 Juli 2011 - 14:24
Margareta:
Beestachtig daar hoor ik. Hier in Zweden hebben we kleinere beesten. Maar toch, de paardemieren zijn ook niet bepaald discreet. En regen hebben we hier ook! Al met al heel anders natuurlijk. -
23 Juli 2011 - 22:26
Kees:
Leuk eindexamenfeestje hebben jullie er van gemaakt! In Niger was het destijds een stuk saaier. Schaap eten en wegwezen, zoiets.
Groet, Kees -
29 Juli 2011 - 11:32
Transit Chauffeur:
Tjonge, er is weer veel gebeurd. Over V. zouden de Afrikanen zelf misschien zeggen dat-ie voldoende had gegeten en gedronken. En daar voeg ik aan toe dat-ie meer dan genoeg heeft gelogen en bedrogen. Respect voor jouw doorzettingsvermogen. -
29 Augustus 2011 - 09:13
MaisQueNada:
Hoi Sigrun,
je verhaal over schorpioenen, spinnen en kikkers komt mij (ons) heel bekend voor. Mijn vrouw en ik hebben 2, 5 jaar in het NO van Brazilie gewoond en daar ook de nodige gevaarlijke 'diertjes' ontmoet.
Zoals die vogelspin of tarantula en kikkers (eigenlijk padden) die daar zo groot worden dat ze in het donker op een kei lijken en gewoon verder lopen als je per ongeluk op ze gaat staan. Wij hebben daar geen schorpioenen gezien maar wel enkele verschilende gifslangen (zelfs 1 keer in huis). Onze hond wilde er mee gaan spelen, maar ik was hem te snel af! Ik weet niet of jij in Burkina Fasso bent voor vakantie of een vrijwilligers project of zo. Mijn vrouw en ik waren destijds (1973-1975) als vrijwilligers uitgezonden om les te gaan geven aan een MTS i.o. Grappig, ik vond jouw artikel door te googelen op paardemier. Dit was blijkbaar een reactie van Margareta in zweden. Wij hebben nl een vakantie huis in Zweden gekocht en onze verzekering dekt blijkbaar ook schade door de paardemier. Ik had hier nog nooit van gehoord, maar die is zo te lezen ook onprettig. Veel plezier verder in BF en sterkte met de tropische 'aanvallers'.
Groeten,
Hans -
04 Oktober 2011 - 13:12
Peter Conradi:
Zulke verhalen doen het reizigersbloed weer stromen. Leuk!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
