Goed aangekomen

Hallo allemaal,

Het is vandaag donderdag, een dag nadat ik ben aangekomen in Ouaga. De vlucht is goed verlopen, hoewel het lange wachten in Cassablanca (zes uur) weer tegenviel. Zo langzamerhand ken ik dat vliegveld van buiten en is er niks meer aan. Gelukkig hebben ze wel nog steeds hun rokershoekjes en kan je nog steeds Heinekenbier bij de taxfree shop kopen, dus op zich heb ik mij wel vermaakt. Krantje lezen, biertje drinken, shagje roken en verder maar wachten tot de tijd verstrijkt.

In het vliegtuig van Cassablanca naar Niamey, waar we een korte tussenstop maakten, zat het vliegtuig vol met chinezen. Naast mij zaten er twee, achter, voor en naast me nog veel meer. Nou is dat niet zo erg, ware het niet dat ze geen woord Frans of Engels spraken, dus enige conversatie was uitgesloten. Toen het eten kwam sliepen ze allemaal al en werden wakker geschud door de stewardessen; “chicken or beef?” waarop een glazige blik kwam, zo van “waar heb je het over?”. Blijkbaar was er meer “chicken” dan “beef” want alle chinezen kregen “chicken”. Geen idee wat die lui hier in Afrika komen doen, maar het waren in ieder geval niet de hoogst opgeleide werklui. Een partij smakken tijdens het eten en boeren en ruften, ongelooflijk. Het scheelde nog maar net dat ze na het rochelen niet op de grond spuugden. Na het eten nog even goed uitrekken en mij in mijn zij stompen en weg waren ze – nog flink snurken ook. Enfin, ze stapten met z’n allen uit in Niamey en ik had de ruimte voor mezelf. Toch nog een klein tukje kunnen doen voordat we ruim voor tijd aankwamen in Ouaga. Ik maakte geen haast met uitstappen, want ik moest immers toch nog een visum aanvragen en normaliter staat daar een enorme rij, maar deze keer niet. Grappig was, dat toen ik de formulieren aan het invullen was, de politieman mij vroeg wat mijn precieze adres was, ik naast Dédougou, Passakongo invulde, met mijn telefoonnummer en die man ogenblikkelijk vroeg of ik die blanke dame was waar je die goede fietsen kon krijgen !! Hij had een aantal jaar in Dédougou gewerkt en kende Fondation Haparako goed, want hij had er alle fietsen voor zijn kinderen en vrouw gekocht. Kun je nagaan hoe bekend we ondertussen al zijn. Haha.

Mijn koffers hoefde ik ook niet open te maken, want de dienstdoende douanier herkende mij van voorgaande keren. Hoewel ik dus als een van de laatste uit het vliegtuig kwam, was ik als een van de eerste buiten. Daar stond Père Bertin mij al op te wachten en reden we naar de kathedraal hier in Ouaga, alwaar hij een slaapplaats voor mij geregeld had. Toch nog even snel samen een biertje gedronken om half vier en uiteindelijk het bed ingedoken. De warmte viel me die avond alles mee. Ik had me, na alle verhalen uit Ouaga, helemaal ingesteld op een enorme hitte, maar dat viel dus mee. Ik heb de afgelopen twee nachten nog niet eens de ventilator aangehad (maar vanavond wel). Hoewel het inderdaad 40 ºC is, is het overdag bewolkt, waardoor het zonnetje niet zo genadeloos op je hoofd brandt. Een dezer dagen zullen we wel de “regens voor de mango’s” krijgen. Meestal een of twee kleine buitjes die toch wel enige verfrissing brengen en vooral het stof uit de lucht halen, maar voor de rest niet veel voorstellen. Ik ben bang dat die bewolking niet lang meer zal duren en het zonnetje zich weer van zijn meest meedogenloze kant zal laten zien.

Gistermiddag (woensdag) ben ik de hele middag op stap geweest met Père Bertin, wat een schatje is het toch!! Hij heeft zichzelf tot chauffeur gedegradeerd en is 24 uur tot mijn beschikking. Daar wil ik natuurlijk geen misbruik van maken, dus vanmiddag heb ik hem “vrijaf” gegeven. We hebben een aantal, voor het project belangrijke, mensen bezocht, zodat het contact gemaakt is en flink wat bier gedronken (want je moet veel drinken in deze warmte :)). Ik heb vandaag vooral veel geslapen en mensen gebeld.

Ouagadougou is een zooitje. Dat was het altijd al, maar nu is het helemaal erg. De halve stad ligt open en om van A naar B te komen moet je onmogelijke omwegen maken. Hele wijken zijn zo goed als onbereikbaar omdat de president weer ergens een nutteloze ongelijkvloerse overgang wil laten bouwen. Alles ter zijner eer en glorie, maar wordt de bevolking er beter van? Dacht het niet. Als hij al dat asfalt nou eens zou gebruiken voor de aanleg van de weg van Koudougou naar Dédougou, dan werden daar een stuk meer mensen blij van. Al sinds 1988 (ja, echt waar) wordt er beloofd dat die asfaltweg eraan komt. We zijn nu ruim 22 jaar later en nog steeds geen sein van een begin te zien. Ben benieuwd wat hij onze regio binnenkort gaat beloven, want er zijn weer presidentiele verkiezingen in november. De laatste keer kwam hij per helikopter naar Dédougou (hij kijkt wel uit die verschrikkelijke weg per auto te nemen) en kwam ons vertellen dat het geld al gealoceerd was en het een kwestie van weken zou zijn voordat de al aangewezen ondernemer zou beginnen. Ahum, juist ja.

Luchien: ik heb vanmiddag met Honorine geluncht, wat uiteraard weer retegezellig was. Dat arme mens heeft echt geen leven hier op de universiteit – we hebben daar geluncht en ze heeft me de slaapruimtes laten zien waar jij altijd verbleef. Ze zweerde dat het rapport af was - ik kon het op haar computer verifiëren, wat ik natuurlijk niet gedaan heb. Ze heeft a.s. dinsdag nog een interview met de Moro Naba (de koning van de mossi’s) om met hem over “lokaal management” te praten. Daarna is het af en krijg je het opgestuurd. Ook zij vindt het zo langzamerhand wel genoeg en wil het afmaken, maar het is niet makkelijk. Ze heeft er gedwongen dit jaar nog een universitaire cursus bij gekregen en hoe hoog of laag ze ook sprong, haar baas wilde van geen wijken weten. Nog eens 1200 studenten erbij – in haar eentje. Daarnaast die familieproblemen met haar jongste broer die voor diefstal in de gevangenis zit, Donata die constant ziek is, tel uit je winst.
Je cadeautje heb ik haar ook gegeven en dat was nog een leuk spelletje: ze voelde aan het pakketje en dacht eerst dat het een voetbal was. Ik zei niks en liet haar gissen. Uiteindelijk kon ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en maakte de envelop open en toen kwam er een rood-groen zakje uit en dacht ze dat dat het was. Oh wat leuk, maar wat moest ze ermee? Ik kwam niet meer bij en zei haar uiteindelijk maar dat er nog iets in dat rood-groene zakje met mooie strik zat. Nou, je hebt het midden in de roos geraakt, want Donata is gek op knuffelbeertjes. Ze zal je nog wel persoonlijk bedanken, maar ik moest je alvast, namens Donata, hartelijk dank zeggen. De pointer voor Ousseni heb ik aan haar gegeven en ze heeft hem terstond gebeld. Het bleek een mooie gelegenheid om hem te verwijten dat hij nog steeds niet langs was geweest om Donata te bekijken. Tja, zo gaat dat hier. Hij verontschuldigde zich 1000 keer en zou vanavond meteen bij haar langskomen.

Paul: thanks voor het nakijken van de computer – hij is razend sneller dan voorheen. Wat een verschil!

Anika, de studente die een maandje langskomt in Parako om wat “couleur locale” op te snuiven en hier al een week zit, was blij mij te ziet. Gisteren hebben we elkaar gezien samen met haar “opvangmoeder” – een schat van een mens. Het was een goede zet dat ze een weekje voor mij vertrokken is, zo heeft ze Burkina Faso een beetje kunnen leren kennen. Ouagadougou was al een grote cultuurshock, gezien hitte, eten en wat zo meer, laat staan als ze meteen naar Parako was gekomen. Het Frans is nog moeizaam, maar ze slaat zich er goed doorheen, met behulp van haar “familie”. Dat gaat absoluut leuk worden, die maand dat ze in Parako zal verblijven.

Morgenochtend gaan we boodschappen doen, dingen die in Dédougou niet voorradig zijn: aardappelen, melk, vers fruit enzo. Vrijdagmiddag moet ik mijn paspoort ophalen op het vliegveld. Dat duurt dus twee dagen – die verantwoordelijke douanier kan natuurlijk niet zomaar een handtekening zetten, hij zou maar RSI krijgen van meer dan twee handtekeningen per dag :). Dan naar de emigratiedienst om het visum van een maand te verlengen tot drie maanden, maar daar gaan we niet op wachten, want over het weekend heen zou dat dan ergens dinsdag worden. Daar heb ik geen zin in. Père Bertin zorgt er wel voor dat een andere pater dat voor mij ophaalt en opstuurt. Heerlijk zo’n automatisch netwerk waar je zelf niks voor hoeft te doen – wat een weelde!

Zaterdagochtend vertrekken we dan met z’n drietjes (Père Bertin, Anika en ik) richting Parako in een heerlijk luxe ge-aircode fourwheel drive. Dat gaat heel wat comfortabeler zijn dan de regulier bus (hè Bram :) ). Onderweg nog even een tussenstop in Koudougou maken om Moussa goedendag te zeggen – die heeft me al twee keer gebeld en is even blij als ik dat het project nu weer een positieve toekomst tegemoet gaat. Normaliter blijf ik een nachtje over bij hem in Koudougou, maar dat zit er deze keer niet in. Geeft niks, we hebben zat mogelijkheden elkaar uitgebreid te zien en te spreken. Hij heeft zich voorgenomen samen met mij in juni te vertrekken naar Amsterdam om de autoverkoopwereld in NL te verkennen. Ben benieuwd of het ons gaat lukken om een visum voor hem te krijgen. Ik zal in ieder geval mijn uiterste best doen, maar je weet het maar nooit met die ambassades tegenwoordig.

De dames van Parako verwachten mij al met smacht. Ik heb ze vanmiddag allemaal gebeld, kostte me kapitalen, maar ze vinden het zo leuk als je ze persoonlijk belt dat het absoluut de moeite waard is. Ik had ze gevraagd mijn gewoonlijke twee liter dolo te reserveren voor als we aankomen, maar dat zouden er veel meer worden aangezien het mijn “bonne arivée” is. Lief hè.

Ik zie er deze keer enorm naar uit om weer aan het werk te gaan. Alle negativiteit laten we achter ons en we gaan ervoor om een mooie technische school neer te zetten en de dames aan het werk te houden. Ik heb er zin in, het wordt hard aanpoten, maar het gaat ons zeer zeker lukken.

Tot zover voor nu. Volgend bericht uit Dédougou.

Doeiiiiiii