Licht aan het eind van de tunnel

De vrachtwagen is aangekomen en er zat weer een heleboel mooi spul in. Moussa is ‘m in z’n eentje op gaan halen in Ghana en heeft ook alle financiën voorgeschoten in de veronderstelling dat ik het geld hier wel nodig zou hebben. Dat heeft hij goed gezien. Daar hij nog een vrachtwagen van de vorige keer heeft staan die nog niet geheel is afbetaald, verrekenen we dat op die manier. Prima geregeld zo. Afgelopen donderdag is de chauffeur naar Ouaga vertrokken en heeft de vrachtwagen in de nacht naar Dédougou gereden. Veel chauffeurs hier prefereren ’s nachts te rijden omdat er dan geen beesten over de weg lopen en de meeste politie- en douaneposten onderweg dan opgeheven zijn. Ik vind het doodeng om ’s nachts op de weg te zijn, want bijna geen enkele wagen hier heeft fatsoenlijke verlichting. Vrijdag zijn we begonnen met uitladen. Wat een hoop zat erin deze keer zeg. Tot nu is het ons altijd gelukt om alles op één dag uit te laden, te inventariseren en in de respectievelijke magazijnen te zetten, maar deze keer lukte dat mooi niet. Vooral het vele materiaal uit Bergambacht maakt diepe indruk op de mensen hier. Bedankt Arie en Marry! Ik heb leuke foto’s gemaakt, die ik jullie zal sturen als ik over een kleine twee weken weer in A’dam ben. Er zaten twee jongens in de vrachtwagen om de spullen uit te laden, twee jongens die naast mij stonden en mij het merk, model en serienummer van elk apparaat doorgaven voor de inventaris en verder twee jongens die de apparaten in het magazijn zetten. Het was deze keer een geoliede machine. De dames waren ondertussen het eten aan het klaarmaken – een mooie rolverdeling, zoals het hoort :). Zaterdag hebben we de zaak afgemaakt en gisteren, maandag zijn we met de reparaties en verkoop begonnen. Zoals altijd loopt het vanaf de eerste dag storm en verdringen de mensen zich in het kleine kantoortje van het secretariaat. Ongelooflijk, waarom ze niet gewoon buiten wachten en een voor een binnenkomen blijft een raadsel voor mij, maar ik heb al eerder geschreven dat Afrikanen geen rij kennen – dringen, dringen, dringen.
Het personeel van het project heeft deae keer een hoop geprofiteerd van de nieuwe spullen - iedereen een T-shirt van de "materiaaldienst Bergambacht", iedereen een pen, aanstekers en ook de stoelen zijn ogenblikkelijk door het personeel ingepikt.

Het winkeltje en atelier van Achilles in Dédougou is bijna af. Jammer genoeg is het niet gelukt alles af te krijgen voordat de vrachtwagen aankwam, maar het komt wel goed.

Het vrouwencentrum is zo goed als af; de bloemperken moeten nog aangelegd worden en de bomen nog geplant. Verder rest het schilderwerk en dan kunnen de naaimachines en de weefgetouwen geïnstalleerd worden. Het is een prachtig gebouw geworden. Oh ja, ook de elektriciteit moet nog worden aangelegd. Vorige week is een groep van de metselaars met de fundamenten van het kinderdagverblijf begonnen. Als het in dit tempo doorgaat dan halen we de deadline van februari wel, dus dat is mooi.

De elektriciteit komt eraan. Alle palen zijn tot Tougan (90 km ten noorden van Dédougou) geplant en vorige week zijn ze begonnen met het trekken van de kabels. Het ziet ernaar uit dat zij ook hun deadline van januari 2010 gaan halen. Het zou een klein wonder zijn. De asfaltweg van Koudougou naar Dédougou, waar al sprake van was toen ik nog op het waterproject werkte (15 jaar geleden) is vijf jaar geleden wederom met veel bombarie door de president persoonlijk beloofd toen die hier was vlak voor de verkiezingen. Hijzelf kwam uiteraard per helikopter, hij kijkt wel drie keer uit om die verschrikkelijke weg te nemen. Het geld zou al gealloceerd zijn en het was slechts een kwestie van de tender lanceren en de werkzaamheden zouden kunnen beginnen. Hij persoonlijk had daar zorg voor gedragen. We zijn ondertussen weer vijf jaar verder en in maart 2010 zijn er weer verkiezingen. Ook nu weer zie je dagelijks op tv een item over die weg. Elke minister heeft er persoonlijk voor gezorgd dat die er nu toch echt gaat komen. Ik zal het denk ik niet meer mee maken.

De afgelopen paar dagen voelde ik me niet zo goed, vanwege al dat gezeik hier. Of je wilt of niet, je trekt het je toch persoonlijk aan, al dat gesaboteer. De vorige keer had ik geschreven dat de oogarts, tevens voorzitter van de adviesraad, pertinent geweigerd heeft dat een mossi het project overneemt. Ik was verbijsterd toen ik dat hoorde – ik had hem nota bene van te voren om toestemming gevraagd, wetende hoe gevoelig dit soort zaken hier liggen. Als je daarnaast weet dat zijn kliniek in Ouaga staat, hoofdstad van mossi-land, wordt het nog onbegrijpelijker. Waar heeft hij zijn terrein dan van gekregen? Van de mossi’s toch? Enfin, hij zal zijn fout wel ingezien hebben, want hij is zelf meteen naarstig naar een alternatief gaan zoeken en kwam met de katholieke paters op de proppen. In Tionkuy, 5 km ten westen van hier en in Nouna, 55 km ten noorden hebben die twee centra waar onder anderen technisch onderwijs gegeven wordt. Mij best, dus vorige week vrijdag zijn de oude baas en ik naar Tionkuy gereden op onze brommertjes en hebben met de monseigneur gesproken. Die was ondertussen ook al aan het werk gegaan, want zijn orde zou het financieel niet aankunnen, maar hij kende wel een andere orde, de broeders van St. Vincent de Paul die in Bobo een aantal projecten runnen. De bazen van St. Vincent de Paul waren echter in Rome, maar zodra ze terug zouden zijn, zou hij contact met ze opnemen. En wat blijkt? Gisteren kwam de monseigneur met de regionale baas bij mij thuis op bezoek. Het was al 17:00 uur, dus Haparako was al gesloten. We hebben uitgebreid overlegd, een wijntje gedronken en afgesproken dat de regionale baas, meneer Sanon, vandaag op het project langs zou komen. Gelukkig was Venance niet aanwezig, anders had die zich er meteen tegenaan bemoeid, dus ik kon rustig met Sanon het hele project, werkplaats voor werkplaats bezoeken en alles uitleggen. Hij was zwaar onder de indruk wat we hier allemaal hebben bereikt en hoe enthousiast en kundig de medewerkers zijn. Hij ging meteen akkoord, maar vroeg wel of ik nog een jaartje mijn vervanger zou willen inwerken. Dat begrijp ik ook wel, dat je zo’n enorm project niet in twee dagen door hebt, dus dat lijkt me geen probleem. Morgen gaat hij weer terug naar Bobo en geeft mij een lift. Lekker in een airco four wheel drive, dat rijdt een stuk comfortabeler dan de bus. Kunnen we nog wat verder babbelen. 10 Januari gaat hij naar Frankrijk en Duitsland om zijn sponsoren op te zoeken, dus ik heb hem meteen uitgenodigd om naar NL te komen en dat heeft hij gretig aangenomen. Sanon is werkelijk een ongelooflijk sympathieke man, onbegrijpelijk dat zo iemand het klooster in gaat – wat een lieve familievader zou jij zijn.

Ik ben helemaal happy vandaag, want het project gaat gewoon door, het personeel kan blijven werken en het dorp kan geen bezwaren maken, want het is me door de oogarts opgedrongen en die komt hier vandaan. JOEPIE!

Morgen lekker drie daagjes naar Bobo, gezellig bij Franca en Moktar logeren, maandag de laatste vergadering met de dorpelingen, dinsdag en woensdag bij Moussa in Koudougou, donderdag naar de katholieke bruiloft van Harm, vrijdag nog een dagje relaxen in Ouaga en zaterdag om 3:00 ‘s ochtends vlieg ik alweer terug naar A’dam. Dan gaan we lekker feesten in A’dam!

Tot binnenkort, als ik het heerlijke weer hier voor de regen en kou in NL ingewisseld heb. Ik ga zo dansend naar huis :)