Ja, eindelijk weer internet

Maandag 26 januari

Afgelopen donderdag heb ik de bus gepakt naar Koudougou. Koudougou ligt aan het einde van de asfaltweg – daarna alleen nog maar piste tot Dédougou. In de droge tijd ontstaan er binnen de kortste keren golfribbels op het oppervlak van de weg, met als gevolg dat alles kapot trilt, zowel de wagens als je lijf. Toen ik hier in 1988 begon te werken op het waterproject werd er al gesproken van het asfalteren van de weg Koudougou – Dédougou, dat is nu dus meer dan 20 jaar geleden. De financiering was destijds ook al rond, van de Wereldbank, alleen heeft de toenmalige regering het geld voor andere doeleinden gebruikt. Sindsdien konden ze natuurlijk niet nog eens aankloppen bij de WB of het IMF, want de weg stond te boek als al aangelegd. Er schijnt nu een andere financier gevonden te zijn, een Arabisch consortium, en al sinds de presidentiele verkiezingen van 2 jaar geleden wordt ons beloofd dat de asfaltweg er komt. Eerst zien dan geloven, want in Ouaga hoorde ik opeens weer dat door de “internationale financiële crisis” de aanvang uitgesteld is.

In Koudougou ben ik bij mijn goede vriend Moussa langs gegaan. Moussa helpt ons bij het verkopen van de vrachtwagens. Bovendien gaat hij altijd mee naar Ghana om de vrachtwagen op te halen. Hij heeft de eerste 15 jaar van zijn leven in Ghana gewoond en spreekt de taal dus en kent de mores van het land. Vooral dat laatste is belangrijk bij de ontelbare politieposten onderweg, waar je altijd iets moet achterlaten. Moussa is een in en in goed mens. Als alle moslims waren zoals hij, dan zouden we waarlijk in een paradijs leven. Hij is zelf ongeletterd, maar een keiharde werker. Hij heeft het dan ook aardig ver geschopt. Toen ik hem 20 jaar geleden leerde kennen reed hij nog op een klein brommertje van Koudougou naar Dédougou om graanmolens te verkopen. Tegenwoordig heeft hij een eigen dépendance in Dédougou, heeft hij 2 auto’s en een vrachtwagen. Al zijn kinderen gaan naar school en diegenen die niet zo goed mee kunnen komen krijgen nog eens bijles.
Het is altijd leuk om even bij Moussa langs te gaan. Ik moet dan persé bij hem blijven slapen, een hotel is uit den boze. Hijzelf drinkt geen alcohol en komt zelfs niet eens in een café, maar voor mij maakt hij altijd een uitzondering. Dan gaan we samen naar de kroeg, hij een fanta en ik een biertje en maar babbelen. Hartstikke leuk.

Vrijdag heb ik de bus naar Dédougou genomen waar de elektrotechnicus van het project samen met de oude baas Michel, mijn plaatsvervanger, op mij stonden te wachten. De bus had enorme vertraging, dus ze stonden er al een tijdje. De busreis zelf is goed verlopen. Kan ook bijna niet anders, want we werden goed beschermd door 4 enorme Maria- en Jezusplaten op de voorruit van de bus. De chauffeur had ter nauwer nood zo’n 40 cm om doorheen te spieden. Onderweg verbaasde ik me wel over de vele halfnaakte kindjes die met de bus mee rennen en totaal geen last van de kou blijken te hebben. De prachtige dorpjes onderweg, de vrouwen in hun kleurige doeken, de groenteverkopers langs de weg. Dat is het leuke Afrika waar ik van hou. Ouagadougou is best aardig voor een paar dagen – je kunt er pizza en hamburgers eten en je hebt er tapbier, het is er minder stoffig, omdat het geasfalteerd is en de mensen waar wij mee omgaan zijn over het algemeen beter opgeleid. Het maakt het allemaal wat makkelijker, maar het is ook vermoeiend, want al die zogenaamde vrienden moeten natuurlijk wat van je. De hele tijd ben je bezig mensen van je af te houden. Vooral die kerels die allemaal met je willen trouwen zijn uitermate vermoeiend!

Vrijdag 30 januari

Afgelopen week ben ik 2 keer in Dédougou geweest, maar er is al een week geen internet. Ongelooflijk, als dat in Ouaga zou gebeuren dan zouden de studenten en ambtenaren al lang de straat op zijn gegaan. Hier is het allemaal wat gemoedelijker, men maakt zich niet zo snel ergens druk over. Vandaar ook dat de regering ermee wegkomt niets te investeren in deze regio (bv asfaltweg). Ik ben even de markt op geweest en het is een feest wat fruit en groenten betreft. Prachtige sperzieboontjes, worteltjes, kool, lente uitjes, pompoen, courgettes en zowaar aardappelen. Ik heb van alles wat ingeslagen en gooi dat straks in de vriezer. Helaas is het over een maand alweer over met de pret, dan ben je al blij als je een verdwaalde ui tegen komt. Bij de kleine supermarkt hadden ze ook yoghurt en vers fruit, dus voorlopig ben ik helemaal voorzien. Gelukkig maar, want ik voelde me van de week weer een dag of twee helemaal niet goed. Kotsmisselijk was ik en dan vooral ’s ochtends. Ik heb de oostelijke hemel nog afgezocht naar een komeet, maar die niet gevonden, dus een onbevlekte ontvangenis was het niet. Waar die ochtendmisselijkheid dan wel vandaan kwam, geen idee, maar nu is alles weer goed. Het is ondertussen ook een stuk warmer geworden en niks vervelender dan met die hitte ziek zijn. Overdag, in het begin van de middag, is het al rond de 33 graden en ’s nachts koelt het af tot 29º C. Dat lijkt heel warm, maar is het niet. Ik slaap nog steeds onder een dikke deken. Ik denk dat het door de droge lucht komt, de luchtvochtigheid is maar 30-40%. Het zonnetje is wel al behoorlijk agressief en dat voor eind januari.

Op het project is het wat stilletjes. De fietsen zijn op en ook zo goed als alle onderdelen. Omdat de diesel hier nog steeds schandalig duur is, wordt de generator alleen aangezet als de lassers of de metaalbewerking wat te doen hebben. Zodoende kan ook de elektrotechniek niet veel doen. De oliepersen staan nog steeds stil bij gebrek aan katoenzaden. We hebben in 2007 voor ruim €8.000,= een heel raffinagesysteem gebouwd omdat dat vereist zou zijn om een officiële vergunning te krijgen. Tevergeefs. We voldoen aan alle voorwaarden maar krijgen geen katoenzaden om te persen. Officieel heet het dat de nationale oliefabriek alle katoenzaden heeft opgekocht, maar in werkelijkheid is het simpelweg een corrupt zooitje. Diegene met hooggeplaatste vriendjes krijgt wel zaden, ondanks dat ze geen raffinagesysteem hebben. Je moet zo links en rechts wat auto’s achterlaten dan lukt het wel en dan heb ik het niet over een lullige Toyota Corrola, nee van die superdikke 4x4. Het is jammer, maar ik doe daar niet aan mee. Jammer en vooral zonde van het geïnvesteerde geld. Ik ben nu aan het uitzoeken of we de olieperserij niet over kunnen zetten naar een andere grondstof zoals pinda’s of sesam. De perser gaat zich ondertussen omscholen tot zeepmaker - hij gaat volgende week op training om te leren vloeibare zeep en schampoo te maken. Hij baalt natuurlijk als een stekker, al ruim een jaar zit hij letterlijk zonder werk. Ik laat 'm maar van alles doen, want ontslaan is ook weer zo definitief.

Ik ben ondertussen weer druk met de boekhouding. Mijn laptop staat aangesloten op de accu van de VW bus, dus gelukkig kan ik wat doen. De twee dames van het secretariaat hebben goed werk geleverd. Toen ik net aankwam bleek dat ze weer eens onenigheid hadden. Ik heb ze toen bij me geroepen en het laten uitvechten. Dat was me een hele toestand, twee van die gillende meiden bij mij op kantoor. Het hele project genoot mee. Het ging natuurlijk weer helemaal nergens over en bleek terug te voeren op gestook van Venance en zijn broer. Voor diegenen die niet zo goed zijn ingevoerd in alle details van het project: Venance was mijn chauffeur toen we beide op waterproject werkten. We zijn destijds goed bevriend geraakt en met hem en voor hem heb ik Háparako opgericht. Het ging allemaal goed, tot een jaar geleden. Toen kwam ik achter allerlei malversaties, leugens en bedriegerij en heb ik Venance uit de directie gezet. Hij is nu weer gewoon chauffeur, maar nu wel een hele boze. Hij heeft sindsdien de kont tegen de spreekwoordelijke krib gegooid en doet helemaal niks meer. Hij komt ’s ochtends en zit de hele dag onder de hangard van de wacht uit zijn neus te eten. Hij weigert ook maar iets te doen, vandaar dat onze VW bus werkeloos staat te zijn. Venance heeft nog een oudere broer Antoine, die ook op het project werkt. Nou ja, werken ……. Beide broers zijn familie van de grondeigenaren vandaar dat ik wel verplicht ben ze in dienst te nemen. Grondeigendom is in heel Afrika een heikel punt. Centrale overheden hebben niks te zeggen over de grond die van de stammen is. Dwarsliggende stammen kunnen zo hele projecten blokkeren en alleen met geweld is daar iets tegen te doen. Antoine is hier op het project magazijnbeheerder, hetgeen er op neerkomt dat hij ’s ochtends de magazijndeur open doet en vervolgens de dorpskroeg induikt. Tegen het einde van de werkdag komt hij dan stomdronken de deur weer sluiten. Gelukkig is zijn vrouw de magazijnbeheerder van het fietsenmagazijn en die is wel betrouwbaar.

Zaterdag 7 februari

Alweer een week verder en nog steeds geen internet in Dédougou. Ik zal het zo direct nog maar weer eens proberen. Daar de bus het nog steeds niet doet ga ik op de brommer naar de stad. Vorig jaar heb ik eindelijk zo’n hippe blitse scooter gekocht en daar ben ik reuze blij mee. Nu heb ik tenminste enige bewegingsvrijheid, want hoewel het maar 10 km is naar Dédougou, is het met dat agressieve zonnetje veel te warm om op en neer te fietsen. Ik verbrand levend. Ik ben nog wel een beetje instabiel op die brommer, maar met nog een aantal ritjes moet dat uiteindelijk wel goedkomen.

De boekhouding van 2008 zit in de computer en de dames hebben keurig gewerkt. Hun ruzie is gelukkig weer bijgelegd. Ik heb ze vorige week op het hart gedrukt zich toch vooral niet te laten opjutten. Er zijn hier krachten in het dorp die de beide dames weg willen hebben, want vrouwen die het voor het zeggen hebben worden hier niet geaccepteerd. De positie van vrouwen is hier op het platteland sowieso onbeschrijflijk slecht. Vee wordt beter behandeld dan vrouwen. De geïnteresseerden moeten de studie die Nina en Anna in 2007 hier hebben uitgevoerd er maar eens op naslaan, het rapport is via de website down te loaden. Beide dames van het secretariaat hebben hun man verlaten nadat ze voor de zoveelste keer in elkaar geslagen waren en beiden staan er alleen voor, voor wat de opvoeding van hun kinderen betreft. Hun kerels weigeren gewoon ook maar een cent bij te dragen. Ik had dan ook niet veel overredingskracht nodig om ze ervan te overtuigen het weer bij te leggen, want als ze hun baantje kwijt zijn, moeten ze wel terug naar hun mannen, met alle gevolgen van dien. Nu zijn het weer dikke vriendinnen en gaan we elke middag, na het werk, samen met de vrouw van Antoine naar de kroeg. Ook de vrouw van Antoine zit in hetzelfde schuitje, haar dronken kerel houdt er weet ik hoeveel vriendinnen op na, behandelt haar schofterig, maar is gelukkig meestal te dronken om te slaan. Ook hij draagt zo goed als niks bij in het huishouden en als Flo, zo heet ze, geen salaris zou hebben dan zouden zij en haar 4 kinderen omkomen van de honger.

Volgende week gaan we beginnen met de bouw van het vrouwencentrum. De rekrutering van de leerlingmetselaars is deze keer heel keurig verlopen. Voorheen kwam Venance altijd met zijn neefjes aanzetten, nu hebben we de “dorpsburgemeesters” van Parako en 3 omliggende dorpen gevraagd ieder 2 leerlingen voor te dragen. Op die manier is het niet onze verantwoordelijkheid en kan niemand ons betichten van voortrekkerij. Het is nu weer februari en dus hebben de mannen niet veel om handen in het dorp. Ze staan dan ook in de rij om hier op het project klusjes te doen. Ze mogen nu greppels graven waarin de waterleiding komt te liggen. Eind 2007 heb ik een boorgat laten boren en daar komt binnenkort een pomp in die het water oppompt naar een watertoren. Vanuit die watertoren stroomt het water dan gravitatief naar de kranen. Straks hebben we dan stromend water. Ik zet er ook nog wat kraantjes voor de bevolking neer, dan hoeven de vrouwen het water niet uit de putten te halen. Toen ze het hoorden begonnen ze spontaan te dansen!

Ok, mensen. Dat was het weer voor vandaag. Ik word weggeroepen - werk roept.