Voorlopig nog niet naar huis

Jeetje, alweer twee maanden geleden dat ik voor het laatst van me heb laten horen. Ik dacht natuurlijk dat ik 5 juni terug zou vliegen naar NL, maar het is anders gelopen. Ik ben nog steeds hier en zal dat ook nog wel even blijven. Mijn hele programma voor 2010-2011 (naar de ambachtschool) is in het honderd gelopen, maar het is niet anders. Als je iets moois neer wilt zetten, moet je dat niet in alle haast doen, maar met geduld.

Vanaf begin maart heb ik een nieuwe kracht die straks de directeur van de school gaat worden. Hij heet Gnoumou (spreek uit Njoemoe) en heeft iets tussen MTS en HTS gedaan. Hij heeft een eigen bouwbedrijf, maar is door de paters overgehaald om zich aan onze school te wijden. Een heerlijke vent om mee te werken, hij praat alleen een beetje snel, zodat ik elke zin wel drie keer moet laten herhalen, maar ook dat went. Na vier maanden op het project rondgelopen te hebben en rustigjes alles bekeken te hebben (en door mij overspoeld door informatie!) heeft hij langzaam aan door hoe het project werkt, waar de knelpunten zitten en wat voor verbetering in aanmerking komt. Eindelijk eens iemand die na kan denken en dat ook doet! Niet constant dat achterlijke dorpsgedoe met al z’n rare fratsen en grollen. Het is natuurlijk allemaal leuk en aardig die kippenslachterij en voorvaderverering, maar daar bouw je uiteraard geen stevige gebouwen mee. Gnoumou heeft nu de supervisie van alle bouwprojecten van mij overgenomen en van een Burkinabé man nemen die kerels toch eerder wat aan dan van een witte dame. Bovendien heeft hij wat professionals uit Bobo over laten komen om de bekistingen te maken en het betonijzer te vlechten – dat is wel even wat anders. De dorpelingen zijn nu feitelijk gedegradeerd naar cementmengers, maar dat zal ze worst wezen, als ze maar vangen aan het eind van de dag. Zo hebben we een prachtige watertoren gebouwd, waar nu nog een plastic tank opstaat, maar die sterk genoeg is om in de toekomst een betonnen bak te maken. We zijn op dit moment de wc’s aan het bouwen, 4 voor de meisjes en 4 voor de jongens die straks op de technische school komen. Eerste hebben we een enorm gat van 12x2x3 meter gegraven en daar wordt nu het beton ingegoten voor de vloer. Met z’n zessen zijn het beton aan het mengen, zodat alles in een keer gegoten wordt. Als het aan de metselaars hier had gelegen hadden ze het in stukjes gedaan, die natuurlijk nooit mooi aansluiten. Zo leren zelfs de metselaars hier er nog wat bij.

Ons dossier om toestemming te krijgen voor het openen van een technische school vordert traag, maar gestaag. Het is een enorme lijst aan inspecties en visites die afgewerkt moet worden. Gelukkig krijgen we alle medewerking van de betreffende autoriteiten, dus het schiet wel op. Al die missies die komen inspecteren moeten uiteraard uit Ouagadougou komen (waar is de decentralisatie in dit geval?) en je moet uiteraard betalen, voor de brandstof van hun auto en hun dagvergoeding. Voor niks gaat de zon op. Daar ik in dit geval niet moeilijk doe en grif betaal, staan ze binnen no-time op de stoep. Wat die inspecties nou eigenlijk voorstellen, moet je me niet vragen; ze meten wat zaaltjes op, kijken een beetje naar het plafond, schoppen eens tegen een band en het is goedgekeurd (maar dan wel met een douceurtje voor de technicus). We willen in september opengaan, dus er is haast bij geboden – ik bevind me niet in de positie om tegen te stribbelen. Het gat dus de goede kant op – het moet wel raar lopen wil het niet lukken om al het schooljaar 2010-2011 met de technische school te beginnen. Dan hebben we met z’n allen toch iets moois neergezet!

In mijn laatste bericht maakte ik melding van het feit dat de Turing Foundation zijn toezegging voor financiering terug had getrokken, maar dat de dame die ons voorstel verdedigde zich inzette om alsnog alternatieven aan te dragen. Goed nieuws: dat is gelukt!!! We hebben van een oud katholiek fonds, dat wil afbouwen en daarom naar geschikte projecten zocht, een fenomenaal bedrag gekregen voor de eerste 4 jaar van de school. Het zal niet voldoende zijn om alle kosten te dekken, want op onderwijs leg je toe, maar we komen de eerste jaren er wel mee uit. We kunnen er natuurlijk een leerfabriek van maken met 150 leerlingen per klas, maar dat willen we nu juist niet. Haparako moet een kwaliteitsschool worden, met 10 leerlingen per opleidingsrichting, hetgeen nog altijd 60 leerlingen voor het algemene onderwijs zijn. De zes richtingen zijn: 1) metselaar/constructie, 2) metaalconstructie, 3) houtconstructie, 4) elektrotechniek, 5) automonteur en 6) naaien/weven en textielverven. De opleiding gaat vier jaar duren en na voltooiing hebben de leerlingen een diploma dat tussen onze MTS en HTS inzit.

Zerbo, onze zeepmaker, heeft ook de spirit te pakken. Ik heb hem een paar maanden geleden aangemoedigd om te gaan experimenteren. Oei, da’s eng! De zeep die hij tot dan toe maakte was op zich wel goed, maar na verloop van tijd zakte de blokken in elkaar en zagen er niet meer uit. Het oog wil ook wat en als je van die misvormde zeepblokken op de markt zet, krijg je niet veel klanten. Ik had op een ander project een beetje met de zeepmaker daar zitten babbelen, die echter zijn recept niet wilde prijsgeven, maar die me toch genoeg aanwijzingen gaf om onze zeep te verbeteren. Zerbo kreeg dus carte-blanche en moest maar wat gaan aanklooien totdat hij mooie, lekkere en sterke zeepblokken gemaakt had. Nou, dat is gelukt. Dagen achtereen zat hij in zijn atelier met glaasjes en bekertjes te rommelen om de juiste verhoudingen uit te doktoren. Nu heeft hij de smaak te pakken – hij maakt nu ook vloeibare zeep die we in plastic zakjes doen, in de meest in het oogspringende kleuren, met een mooi etiketje erop. Hij maakt nu ook gifgroen shampoo die naar groene appeltjes ruikt en het prima doet – ik heb ‘m zelf uitgeprobeerd en heb al mijn haren nog. Ziet er zeer professioneel uit. Hij heeft ook hele kleine zeepjes gemaakt, uitgestoken met koekjesvormpjes die ik een keer meegenomen heb (een haantje, een sterretjes, een hartje, een champignonnetje etc) die gaan we proberen aan hotels te slijten, maar ook particulieren zijn geïnteresseerd. Met een zeepje in de vorm van een rood hartje voor 25 francs (4 eurocent) kan je toch maar mooi indruk maken op je liefje J

Nog meer goed nieuws: Rita, onze chef administratie, is 11 juni van een knots van een jochie bevallen. Hij heet Bernabé, dat schijnt een Franse naam te zijn. Moeder en zoon maken het goed. Ter voorkoming dat Rita een week na de bevalling gedwongen zou worden op de landbouw velden van haar man te gaan werken, doen we alsof ik haar verboden heb haar zwangerschapsverlof op te nemen en ligt ze lekker met haar kindje op het terras op het project te rusten en zogen. Het merendeel van de kasactiviteiten neem ik op me, dus ze kan in alle rust bijkomen. Het meisje is pas 28 en dit is al haar vijfde kind!

Ik had jullie nog de foto van het masker met de hoornvogelveren beloofd – bij deze. Zoals jullie zien, kom je niet ver met 6 veren uit NL J

Vanavond NL-Uruguay – spannend! Ik ga kijken op het kleine zwart-wit tv’tje in de tuin van Flo, maar de ambiance is er des te leuker. Kalebasje dolo erbij en juichen maar. Ik verheug me erop.