inspectie van de boeken

Vandaag hebben we de belastinginspectie op bezoek gehad. Twee weken geleden hadden ze hun bezoek met een wel heel indrukwekkende brief aangekondigd. Helaas was de brief aan een niet bestaand persoon gericht met een fout adres en ook nog een fout telefoonnummer. De brief heb ik retour gezonden, met de mededeling dat de geadresseerde hier onbekend was. De volgende dag al kwam een nieuwe aankondiging, deze keer geadresseerd aan “de verantwoordelijke van Haparako”, deze keer hadden ze de datum aan de verkeerde dag gekoppeld, maar ja, ik kon niet aan de gang blijven, dus heb ik de brief maar geaccepteerd. Vorige week kwamen ze dus voor de eerste keer en ik hield me compleet voor de domme – ik verstond opeens bijna geen Frans meer en zei dat alle documentatie in het Nederlands was, maar als ze een andere keer terug wilde komen dat ik dan wel een vertaling van de balansen zou maken. Ik wilde tijdrekken. De twee heren waren duidelijk niet op hun gemak en stelden allemaal domme vragen. In de tussentijd ben ik naar een vriendje van me bij de belastingen gegaan om navraag te doen over het hoe en wat van deze plotselinge controle. Wat bleek? Ze waren getipt door een paar dorpelingen dat ik voor heel veel geld het project aan de paters had verkocht - of de inspectie daarom de boeken zou willen controleren, want als ik het project verkocht zou hebben, dan willen zij hun deel, want de grond is van hun. Tja, klinkt logisch: als ik het project in het geniep verkocht zou hebben, dan zet ik dat natuurlijk in de officiële boekhouding, uhum….. Onbegrijpelijk dat een overheidsinstelling zich hiervoor laat lenen, maar ja, ze zullen er wel wat voor teruggekregen hebben. Vandaag dus een tweede keer. Deze keer was het maar een meneer, maar wel in een dikke 4x4 met chauffeur. Ik had de balansen al klaar liggen, maar wachtte totdat hij er zelf om zou vragen. Hij begon heel gewichtig zijn computer uit te pakken, die het overigens na 10 minuten al begaf omdat de accu op was. Hij wilde vervolgens een papiertje te voorschijn halen om de belangrijke info met de hand op te schrijven, toen ik hem aanbood dat hij zijn computer ook op mijn stopcontact kon aansluiten. Oh ja, dat was een goed advies. Wat er vervolgens allemaal voor dommigs uit zijn mond kwam in niet te beschrijven. Ik legde hem ons boekhoud systeem uit, maar hij begreep er overduidelijk niks van. Als je dan als instelling iemand stuurt – stuur dan toch iemand die verstand van zaken heeft. Wat een gotspé! Mijn balans was ook geen balans, want er stond niet in gespecificeerd wat er per dag (!) binnenkwam. Meneer, u heeft om de jaarcijfers gevraagd. Hij wilde ook de verantwoordingen aan de sponsoren hebben, maar daar al het geld uit Nederland komt, zijn die uiteraard in het Nederlands. Waarom ik die rapporten dan in het Nederlands had vertaald? Nee meneer, ik heb ze niet vertaald, want dan zou ik automatisch ook een Franstalige kopie hebben. Ik heb ze in het Nederlands geschreven, omdat de sponsoren Nederlanders zijn. Oh ja. Hij vroeg ook wat wij met de winkel in Dédougou doen. Sorry, maar toen hield ik het niet meer – ik antwoordde dat we met de winkel doen, wat je meestal doet met een winkel, namelijk spullen verkopen. Oh ja, dat klinkt logisch – hij had de ironie niet eens door! Gnoumou, die achter zijn rug zat, kwam niet meer bij en toen had ook ik moeite mijn lachen in te houden. Vervolgens wilde hij ook weten of wij bonnetjes vragen wanneer we wat kopen. Ja meneer, anders zou ik de uitgaven niet kunnen bepalen in de balans. Mooi zo, of hij ze dan kon zien. Ik opende de archiefkast voor hem en vroeg van welk jaar hij ze wilde inzien. Doe maar van dit jaar. Heel gewichtig werd er door de facturen en bonnetjes gebladerd – goedgekeurd. Joepie!

Na een uurtje hield hij het voor gezien, vergat zijn elektriciteitssnoer en verliet het kantoor met het dreigement dat hij in het vervolg onaangekondigd binnen zou komen vallen om te controleren of alles dat ik in de balans en resultaatrekening berekend heb wel overeen komt met de werkelijkheid. Ik antwoordde dat de belastingdienst altijd welkom is, maar dat het wel zo handig zou zijn om van te voren even te bellen om na te gaan of ik wel aanwezig ben. Het zou zonde zijn om de brandstof voor de auto te verkwisten – die wordt immers door de belastingbetaler betaald. De hardwerkende burkinabé J Dat zou jij doen.

We hebben er allemaal hartelijk om gelachen en ik zie nu al uit naar hun volgende bezoek!