L.T.P.H.

YES YES YES!!!!!!!!

Lycée Technique Privé Haparako (L.T.P.H.) is een feit. Afgelopen vrijdag zijn we van start gegaan, met een introductiedag. Toen hadden we iets meer dan 40 leerlingen. Zaterdag heeft de kleermaker de maten opgenomen van de leerlingen die al voor hun schooluniform betaald hebben. Schooluniformen zijn hier verplicht en ik ben er wel voor, want als alle leerlingen hetzelfde uniform dragen kun je geen verschil zien tussen rijke en arme kindjes. Verder hebben we de lokalen geïnspecteerd en heeft iedereen de lijst met schoolbenodigdheden overgeschreven. Daarnaast kwamen er ook nog aanmeldingen binnen. We hadden in eerste instantie gedacht aan 60 leerlingen, 15 per werkplaats, maar toen we de schoolbanken in het lokaal voor algemeen onderwijs hadden geplaatst bleek die zaal met 25 banken, 2 leerlingen per bank, al stampvol. We besloten daarom bij 50 te stoppen en de vijftigste aanmelding kwam zaterdag binnen. Gisteren, maandag, kwamen er echter nog een aantal hoge heren uit Dédougou die een plaats voor hun kind op kwamen eisen. Tja, hoge heren moet je natuurlijk niet tegenspreken hier, want wie weet heb je ze ooit nog eens nodig. 50 Werd 51 en 51 werd 52 …….. Vandaag hebben we de zestigste leerling ingeschreven en nu is de inschrijving definitief gesloten. 60 Leerlingen!! De leeftijd varieert van 12 jaar tot maar liefst 24 en er zitten 9 meisjes tussen, hetgeen voor een technische school niet gek is. Om meisjes te lokken hebben we niet verteld dat we pas volgend jaar met de naaiopleiding beginnen. Nu gaan de meisjes dus ook lassen en metselen.

Van de 60 leerlingen komen er maar liefst 20 uit Passakongo en nog eens 17 uit de omliggende dorpen. De dorpelingen zullen het nu dus wel uit hun hoofd laten om het project te saboteren of te sluiten – ze hebben immers een eerste aanbetaling gedaan.

Van de week hebben we bovendien de officiële toestemming gekregen van het ministerie om de school te openen. Weliswaar voor maar drie opleidingsrichtingen, maar we gaan gewoon door met alle vier: civiele techniek - metselen, metaalconstructie, elektrotechniek en automonteur. Dit jaar is een voorbereidend jaar waarin alle leerlingen alle vier de werkplaatsen doorlopen – 2 maanden per opleidingsrichting. Aan het eind van het schooljaar kiest iedereen dan, in samenspraak met de leraren en ouders, zijn definitieve opleiding die vervolgens drie jaar gaat duren. Dan hebben ze een niveau vergelijkbaar met onze MTS. Het ligt in de planning er dan nog 2 jaar aanvast te plakken voor niveau HTS dat toegang tot de universiteit geeft. Dit jaar ligt de nadruk vooral op het bijspijkeren van de algemene vakken, vooral Frans en wiskunde, want zelfs met een 3 gemiddeld krijg je hier je lagere schooldiploma. Dit jaar hebben we dus slechts één klas, de komende jaren voegen we elk jaar een klas toe.

Naast de twee oude leerlingetjes van de laswerkplaats hebben we nog een derde beursstudent, een meisje van een van de vrouwen die nu in de kantine werkt. Die vrouw heet Senabou en zij is destijds in 2007 door Nina en Anna, die hier stage liepen, in de armste categorie vrouwen geplaatst. Ze heeft vijf kinderen en is in haar eentje verantwoordelijk voor hun eten, schoolgeld etc. De vader van de kinderen heeft een nieuwe vrouw en heeft Senabou verlaten. Hij doet niks en geeft haar niet te eten. Het meisje heet Bounsi en is 14, maar ziet eruit als 6 – een piepklein timide meisje die voor haar moeder vertaald wat ik in het Frans tegen haar zeg. Hopelijk wordt ze in de loop der tijd wat minder timide. Het lijkt me een intelligent meisje, ik heb er goede hoop op dat ze gaat slagen.

De kantine is hartstikke handig voor mij – nu hoef ik niet meer na het werk zelf mijn hapje te koken. Ik eet heerlijk mee met de groep leerlingen. Hoewel, Madame krijgt haar eten natuurlijk persoonlijk geserveerd op kantoor :-)