nieuwe reis

Hallo allemaal, ik ben weer in Burkina Faso. Het is deze keer snel gegaan. Ik dacht, kom laat ik deze keer mijn visum in NL halen, want, gezien de belachelijke prijsverhoging van €15 naar €90 op het vliegveld in Ouagadougou, is dat zelfs goedkoper. Zo gezegd zo gedaan, formulieren gedownload en aan het visumburo gegeven. Dat zou er 1-2 weken over doen, maar al na 3 dagen kon ik mijn paspoort weer ophalen, met een jaarvisum. Helemaal goed! Dat was vorige week. Ik had er echter helemaal geen rekening mee gehouden dat ik deze keer in het hoogseizoen zou vliegen en dan zijn de tickets natuurlijk duurder. Veel duurder bleek. Ik was bijna in de verleiding gekomen om met Air France te vliegen (lekker comfortabel), want dat was maar €75 duurder dan Royal Air Maroc. Gelukkig heb ik nog wat verder gezocht en toch nog een ticket gevonden van ietsjes meer dan ik normaal kwijt ben. Het is dus zeker de moeite waard om door te zoeken op internet. Blijft een raar gegeven dat je voor dezelfde vlucht, zelfs dezelfde stoel bij de ene aanbieder bijna €1200 betaalt en bij de ander nog geen €750. Het kan dus zomaar zijn dat je buurman in het vliegtuig het dubbele betaald heeft dan jij.

Enfin, woensdag 1 juni ben ik vertrokken richting Casablanca, waar je altijd een aantal uren moet wachten. Deze keer zelfs 6 uur, gezien het tijdsverschil. Het vliegveld van Casablanca stelt natuurlijk niks voor, zeker niet van 20:00 – 1:00 uur ’s nachts, maar ik had een fles wijn op de kop getikt in de taxfree shop, die ze in het restaurant heel aardig voor mij open gemaakt hebben en ben in de rokershoek met mijn krantjes gaan zitten om de tijd door te brengen. De vlucht van Casablanca naar Ouagadougou zat maar half vol, dus iedereen had genoeg ruimte om de benen te strekken. Gezien het negatieve reisadvies voor Burkina was ik de enige blanke in het hele vliegtuig. Ik zat naast een aardige meneer, die burgmeester bleek te zijn van een klein stadje net onder Bobo en ik heb weer een uitnodiging op zak. Wie weet ga ik ‘m wel opzoeken – altijd leuk.

In Ouaga ging ook alles goed, ik was in no-time door de douane heen en hoefde deze keer zelf niet eens mijn koffers open te maken: “Ah, la madame de Dédougou, allez-y” en klaar was Kees. Het hotel was ook keurig op de hoogte van mijn komst, dus zo tegen vijven lag ik bekaf op één oor – tot 16:00 de volgende middag.

Na een heerlijke douche naar buiten gelopen op weg naar de kroeg om de hoek – tjonge, jonge, jonge, wat een muur van hitte, een drukkend hete hitte die me meteen tegen de borst sloeg. Niet zo raar, want een paar uurtjes later kwam de eerste goede donder en bliksem onweersbui uit de lucht – daarna koelt het heerlijk af en is het goed te doen.

In de kroeg bedacht ik me dat mijn Burkina telefoon nog bij Gnoumou in Dédougou lag en ik dus niemand kon bereiken om wat af te spreken (Telfort werkt hier niet). Wat te doen? Een nieuwe simkaart kopen dan maar, maar waar haal je zo’n ding? Gelukkig heb je in Ouagadougou honderdduizenden ambulante verkopers die je voor een habbekrats voor alles dat je maar wilt op pad kunt sturen, dus ook voor een nieuwe simkaart. Die jongens vinden het natuurlijk prachtig om met een blanke dame te babbelen, dus binnen de kortste keren zat ik in gezelschap van zo’n 10 jochies – iedereen wilde de nieuwe simkaart installeren voor mij en het was een getrek en geduw aan mijn telefoon. Gelukkig maar, want de eerste simkaart die ze voor me hadden opgesnord bleek niet te werken. Enfin, na een uurtje heen en weer trekken deed mijn telefoon het weer, had ik beltegoed en kon ik mijn vrienden bellen dat ik er was.

Die avond, donderdagavond, ben ik met Harm een biertje gaan drinken en hij heeft mij nogal wat schokkende details gegeven aangaande de muiterij van de militairen en de politie, de diefstallen van de hoge heren, de onbeschrijflijke corruptie, met andere woorden de aanleiding van de onrusten in het hele land. In een latere mail zal ik daar nader op ingaan, want veel nieuws is daar niet over te vinden in NL.

Vrijdag ben ik eerst met mijn goede vriendin Honorine in een lekker luxe restaurant bij de nonnetjes gaan eten en hebben we weer uitgebreid bijgekletst. Luchien: je kunt de eindversie van haar these begin volgende week verwachten. Ook zij vertelde weer meer achtergrondinformatie over de onrusten. Daarna heb ik in diezelfde kroeg net om de hoek van mijn hotel nog wat vrienden gezien, tevens de belastingconsulten die ons helpt onze aanslag van €18.000 teniet te doen en tegen de avond kwam Gnoumou aan. Wat een schatje is het toch, mijn schooldirecteur. Hij probeerde meteen van alles en nog wat over het project en de school aan mij kwijt te kunnen, maar daar had ik niet zoveel zin in – dat komt volgende week allemaal wel, nu even aan de hitte wennen en het liefst over koetjes en kalfjes babbelen. Hij is vorige week voor de kerk getrouwd – de sukkel; had ie niet even op mij kunnen wachten :) ?

Door alle onrusten is men behoorlijk bang, je weet maar nooit wanneer er ergens uit de bosjes een dronken militair met een Kalashnikov aankomt om je van je auto/geld/telefoon of wat je ook maar aan waarde bij je hebt te ontdoen. Na tienen is het dus uitgestorven op straat in de normaal zo bruisende stad Ouaga.

Vandaag, zaterdag 4 juni, zijn we in onze nieuwe bolide naar Bobo gereden. Dat was Gnoumous idee, waarom is me eigenlijk niet helemaal duidelijk, maar ik vond het wel gezellig om eerst naar mijn lievelingsstad te gaan, voordat ik weer weken in Parako opgesloten zit. We hebben echt een geweldige projectauto, die net na mijn vertrek in 2010 aangekomen was: een spiksplinter nieuwe Toyota Highlux, dubbele cabine, met airco(!!) en van die reusachtige bullbars voorop. Het is echt een tank en je zoeft over die gatenkaaswegen hier alsof je over de dansvloer glijdt. Ja, dat is heel wat beter dan met de bus waarin 110 mensen gepropt worden op 45 plaatsen. Onderweg hebben we uiteraard honderduit gebabbeld en heb ik al behoorlijk wat inside info gekregen over het reilen en zeilen van het project. Het schijnt toch niet zo makkelijk te zijn om meer dan 40 man personeel goed in het gareel te houden. Ha, dat had ik ‘m al eerder kunnen vertellen!

Afgelopen woensdag en donderdag was het behoorlijk hommeles hier in Bobo – militairen die in het wilde weg schoten, winkels geplunderd, argeloze voorbijgangers die in elkaar getrimd werden omdat ze hun spullen niet wilden afgeven etc; met andere woorden, totale anarchie. Gisteren, vrijdag, is de presidentiele garde met tanks en bakkies met punt 50 mitrailleurs erop vanuit Ouaga naar Bobo vertrokken om orde op zaken te stellen en dat schijnt gelukt te zijn, want het was relatief rustig toen wij tegen vieren hier aankwamen. Je ziet weliswaar overal militairen met helmen en kogelvrije vesten aan met hun Kalash in de aanslag, maar de rust schijnt wedergekeerd.

Wat wel tegenvalt is dat er een avondklok is ingesteld van 18:00 – 7:00 uur. We zijn net nog even snel op de bruiloft van de schooldirecteur van de technische school van Moktar geweest – een jongen waar we veel mee hebben samengewerkt en die ons behoorlijk geholpen heeft met het opzetten van onze school, maar we moesten als de sodemieter haast maken om thuis te komen, want de militairen waren al bezig de binnenstad af te zetten. Je moet niet dollen met die lui – als je 5 minuten te laat bent kun je je auto inleveren en zit je, als het even tegenzit, tot morgenochtend in een of andere aftandse politiecel.

Enfin, ik zit nu dus heerlijk in de tuin van het hotel van Moktar (wel een hoop muskieten hier hoor!), die net is binnen komen lopen om de rest van de avond met mij te gaan bomen, met ongetwijfeld een evenredige hoeveelheid bier. Gezellig!!

Morgenochtend heb ik nog een vergaderingetje met Père Bertin en dan is het op naar Dédougou en mijn huis in Parako. Deze keer is het niet zo erg om in het donker aan te komen, want ik heb immers stroom in mijn huis (mits er niet weer een storing is…..).

Binnenkort meer over de achtergronden van de onrusten en hoe het project erbij staat.

Hé, ze beginnen net weer te schieten, hier net om het hoekje. Raar dat je die geluiden meteen weer herkent uit Jemen. Niks om bang over te zijn, ik zit hier beschut en er zal me niks overkomen.

Groetjes